Hellenistic

Kan fotografie de realiteit onthullen? In hoeverre geeft een foto de realiteit weer en om wiens of welke realiteit gaat het dan? De 14 fotografen die aan Hellenistic meedoen laten op z'n minst hun eigen realiteit zien.

Specifieker gesteld kan je zeggen dat het hen gaat om het subjectieve weergeven van de werkelijkheid die hen omringt. Wie of wat is de fotograaf en wat is er fascinerend aan het afgebeelde? In de achterzaal presenteren veertien fotografen hun werk. Van elke kunstenaar zullen meerdere foto's te zien zijn, deels om hun fascinaties te 'openen' en de verschillende beeldtalen beter tot hun recht te laten komen.

Hellenistic laat zien dat de mens hoe dan ook een belangrijke rol speelt. Of het nu door zijn letterlijke aanwezigheid is, of door zijn afwezigheid: want ook in de absentie kan een aanwezigheid van de mens doorwerken.

Zoals bij Frank Kok die in zijn strakke beelden toont hoe de mens zijn omgeving vormt. Tim Gutt’s foto’s, gemaakt i.s.m. Job van Bennekom, voor de boring issue van het tijdschrift RE zijn een poging om het verhalende aspect uit de foto te bannen. Anders dan het voorgaande werk van Gutt waarin de frictie tussen mensen onderling een hoofdrol spelen schitteren die mensen nu van afwezigheid. Door het vervagen van grenzen, scheidslijnen en de steeds meer open wordende wereld ontstaan gevoelens van onrust en twijfel. In die zin kunnen we onze tijd vergelijken met het Hellenisme. Deze verwarring en de zoektocht naar onze plaats in de wereld zijn synoniemen. Hellenistic wil deze gemoedstoestanden, die in de mens en zodoende ook in de cultuur voorkomen laten zien. Een plaatsbepaling in verschillende beeldtalen.

Ania Rachmat maakt tijdens haar reizen foto's van zichzelf in een landschap. Ze brengt landen en plekken op zo'n manier bij elkaar dat er verwarring ontstaat over de betreffende plek; alsof je kan bepalen waar je bent of wilt zijn. Herinneringen aan gespannen situaties, opgedaan tijdens dolende tochten door het landschap in Europa, worden door Juul Hondius vertaald in glanzende foto's. De bijna monochrome foto's van Marike Schuurman laten verstilde onduidelijke handelingen zien van de welhaast afwezige mens. Dit in tegenstelling tot Phoebe Maas die krachtige kleuren gebruikt om de gefotografeerde situatie te versterken. Julika Rudelius speelt in haar video's en foto's met menselijke verhoudingen en hiërarchieën en Esther Zilversmit & Appie Bood maken video- en fotografische beelden van zichzelf in verhouding tot en in relatie met anderen.

Dat iedereen zijn betekenis en identiteit ontleent aan zijn of haar omgeving en aan het bestaan van andere mensen is voor Andrea Stultiëns de drijfveer. Uit Morad Bouchakours foto’s blijkt de puur-, en dus ook de echtheid van de mens. In het werk van Freya Maes wordt de suggestie gewekt dat het absurde en het triviale er zomaar is, maar haar foto’s zijn allesbehalve vanzelfsprekend. Net als bij Thomas Manneke, die met zijn bijdrage de verwachting wekt dat de beelden voor zich spreken. Door echter twee foto’s naast elkaar te hangen die ogenschijnlijk geen overeenkomsten hebben zullen ze elkaar inhoudelijk toch beïnvloeden en veranderen. Stephanie Saelman tenslotte fotografeert bloemen zo minutieus dat de kwetsbaarheid ervan een onuitwisbare indruk achterlaat.

Hellenistic is een verzameling foto’s en fotografische beelden die samen de verhalende wereld van het beeld in een realiteit laten zien.