I.C.I.

Voor I.C.I. - HIER zijn negen daadwerkelijke integraties vervaardigd in de ruimten van W139, voorwaar geen gemakkelijk tekenblaadje. De integraties zijn geënt op maten, verhoudingen en betekenis van de architectuur zoals we die in Warmoesstraat 139 aantreffen.

De overeenkomst tussen de kunstenaars ligt in hun In-Situ karakter en aanpak. De uitgangspunten, thema’s en intenties van de werken verschillen echter enorm. Waar de één een puur verhaal over architectuur en plaatsing vertelt, leidt een ander de toeschouwer via de Warmoesstraat naar de andere kant van de wereld.

In de voorzaal heeft Guillaume Leblon (F) enige rigoureuze ingrepen in de ruimte aangebracht. Een voorheen gesloten wand vertoont een bewasemd raamwerk en een 16mm film toont een tocht door de vervallen Villa Cavroix van architect Rob Mallet – Stevens, een onbekende, decadente parel uit begin 20ste eeuw, helaas zo goed als verwoest. Verspreid door de ruimte treffen we verder een amalgaam van valse wanden, inclusief tijdelijk aangelegde CV, beroette plafonds en bultige vloerwerken aan. Het zijn onafhankelijke werken die samen wel één verhaal vertellen. Een verhaal van (de schoonheid van) verval, een tocht door interieurs en nostalgie die tegelijkertijd een aanklacht is. Verderop in de barruimte stuiten we op een beeld van Krijn de Koning. Het lijkt de wanden van de kleine ruimte uiteen te willen drukken. Het publiek zal zich een weg over, onder en door de installatie moeten banen. Het beeld laat ons alle hoeken van de kamer zien. Het gaat een gevecht met de morsige kleuren van deze Kulturbierkeller aan. Uiteindelijk brengt het traject de toeschouwer via een uitloper van het beeld naar de achterzaal. Het eerste aanzicht is een soort mini-metropool van muren en hoeken. De gehele ruimte is voorzien van een 16 cm. hoge plint van roze suikerwerkbloemen. Alle contouren van de achterzaal kregen een zoom van dit broze materiaal.

Anne Marie van Splunter noemde haar werk ‘Border’, refererend naar zowel grens als bloemenrand. De installatie bakent de tentoonstelling af en lijkt het geheel als het ware met virtueel licht op te tillen. Op de grote wand is door Erik Odijk een monumentale houtskooltekening aangebracht. Het bestaat uit 2 delen van elk 3 bij 4,5 meter. De tekening is, anders dan de vele bomentekeningen die Odijk eerder vervaardigde, een afbeelding van een woest, grauw en leeg landschap in de Sierra Nevada, dat boven de boomgrens ligt. De titel, ‘Balcón’, verwijst naar panorama’s in het hooggebergte. Anderszijds kan de toeschouwer zich evengoed voorstellen dat hij of zij vanuit de hoge guurte de zaal inkijkt. Op de laatste dag van de tentoonstelling presenteert Odijk een boek met afbeeldingen van eerdere wandtekeningen. (Finissage, zondag 3 december, 16.00 –19.00 uur)

Onder de tekening bevindt zich een videoinstallatie van Una Henry (I / NL). Door een gangetje stuit men op een deur waar aan de onderkant in een lage strook twee voeten en een handtas zich onledig houden. De video is tijdens de opbouwweken in W139 geschoten. De tape, getiteld ‘Space Between Us’, is een loop van 3 minuten, wat dan weer de heilige grens voor een liedje is. Ook dat is een onderdeel van de installatie. Het Weense kunstenaarsduo Sabine Bitter en Helmut Weber presenteert een canvas print die als beeld verandert naarmate de toeschouwer zich verder van het werk verwijdert. Vele lijnen tekst vormen een grof gepixelde afbeelding; ‘image.source’. De teksten die het beeld van een luchtfoto van de Bijlmer vormen bestaat uit verschillende citaten van Rem Koolhaas, Saskia Sassen, Mike Davis en Walter Gropius.

Midden in de zaal staat een totaalinstallatie van Michael Blum. Het bestaat uit 2 videoprojecties, dia’s, een leestafel en een lichtkrant. Het geheel ,‘Homo Economicus’, is ondergebracht in een module die de zaal doorsnijdt. Het is het resultaat van een langlopend project van Blum waarin hij de motieven en strategieën van de werkelijke macht in onze samenleving ontleedt; die van de economie. Een ander onderdeel van zijn bijdrage is een, mede door W139 ondersteunde publicatie met dezelfde titel (gedistribueerd door de Balie)

De achterzaal wordt tenslotte vanuit het dakraam overschaduwd, of beter opgelicht door een werk van Peter Stel:’Static Flux’. Een monumentale, hangende vorm omsluit een raam als een zonnescherm. Ook de vorm is afgeleid van een markies. Stel doet een rudimentaire ingreep die de gehele zaal een zweem van maakbaarheid en verandering geeft. Alsof we alle muren kunnen inschuiven en opklappen. I.C.I. is hier. Het zou ook International Contemporary Integrations kunnen zijn, maar nu is het hier, een Establishing Shot in W139.