Niets. Het zal zich tonen

Op het eerste gezicht vallen vooral de verschillen op. De schilderkunstige representaties in het werk van Martin Fenne zijn welhaast documentair van karakter. Het nauwgezet weergegeven interieur van een wasserette, een belhuis en een slaapkamer. Het contrast met het documentaire ontstaat in de materiële presentatie. Door het gebruik van verschillende materialen wordt de representatie laag voor laag ingekapseld en krijgt haar ogenschijnlijke transparantie iets ondoordringbaars.

Het sculpturale werk van Mieke Marx begint juist met het ondoordringbare; mogelijke associaties zijn het gevolg van haar onvoorspelbare werkwijze. Ze benadrukt dit door aan haar objecten een huls-achtig karakter te geven. Objecten die het midden houden tussen enorme omgekeerde boodschappentassen en plooibare gebouwen. Of zijn het kledingstukken, reuzensnoeppapiertjes of toch hoezen voor buitenissige muziekinstrumenten?

Wat deze objecten met elkaar verbindt is de indicatie van een aan het oog onttrokken ‘lichaam’. Vilt, het materiaal waar zij de afgelopen jaren veel mee heeft gewerkt, sluit vrijwel naadloos aan bij deze thematiek. Zowel in materie als traditie. Na een jarenlange uitwisseling van gedachten en grote affiniteit met elkaars werk volgt nu een concrete confrontatie. Zij hebben hierbij gekozen voor een polarisatie van de verschillen.

De as waaromheen de tentoonstelling draait is het begrip ‘ondoordringbaarheid’. De individuele werken zijn zodanig met elkaar in relatie gebracht dat deze elkaar wederzijds kunnen beroeren maar nooit in elkaar kunnen opgaan. Het beeld wat beide kunstenaars voor ogen hebben gehouden is een carrousel; een kleurrijk panorama van bewegende beelden, objecten en ornamenten. Heden: een mallemolen in een besloten ruimte.