Altijd staan wij op de grens van de Wildernis

Toch herkende W139 in deze zin vele fenomenen waar de mens anno 2001 nog steeds mee kampt. Ik bedoel daarmee dat de hedendaagse mens niet veel verder van de wildernis verwijderd is dan de holenmens destijds, ook al heeft er ogenschijnlijk een enorme evolutie plaatsgevonden. Jazeker, we hebben ons omringd met tal van apparaten en therapieën, we kunnen vanaf de Everest met onze geliefden SMSsen, het oerbos is zo goed als totaal gerooid en de laatste onbekende stammen worden nu reeds 20 jaar door tal van antropologen bezocht.

Maar; dit is het objectief van de gemeenschappelijke wereld die we met z'n allen gemakshalve 'de werkelijkheid ' gedoopt hebben. In onze subjectieve gevoels- en gedachtenwereld zijn er echter geheel andere dingen aan de orde. We vinden rust of juist chaos in de natuur. We reizen verder dan ooit tevoren, bij voorkeur naar de minst voor de hand liggende plekken.

Daarnaast zijn er nooit zoveel mensen met geestelijke problemen geweest als heden ten dage. Onze psyche leunt met andere woorden nog steeds dicht aan tegen de grens van waanzin en vervreemding. We dienen al onze geestelijke krachten aan te wenden om onze hersenen niet te vergiftigen met soaps, relatieproblemen, de nieuwste Nokia, verbittering over de (kunst)wereld, airmiles of stadseenzaam- heid.

W139 ging op zoek naar verhalen van kunstenaars die juist dankzij de kunst overleven, die hun subject een vorm en een stem hebben kunnen geven. (Kunstenaars zijn de laatste decennia van outsiders uitgegroeid tot de meest normale mensen, misschien juist omdat ze de luxe hebben zich met zichzelf bezig te kunnen houden.)

W139 zocht werk waarvan de inhoud vragen stelt over onze verhouding, die van de nietige mens, met de natuur, de wereld en de televisienatuur. Waarvan de inhoud zich ook elders in de wereld af kan spelen en ook daar relevant is. Werk dat de basis kan zijn van een gesprek over wie we werkelijk zijn. (We hebben een dun laagje beschaving opgebouwd, maar de wolven zijn nooit veraf.) Dit zijn enkele losse gedachten rond de kernzin.

'Altijd staan wij op de grens van de wildernis' is ook geen zware thematentoonstelling. De titel is een leidraad die een aantal kunstenaars en werken samenbrengt waar de toeschouwer in ieder geval het gevoel heeft aangesproken te worden op iets wat niet over de buitenkant gaat. Reizen, het (mentale) landschap, bergwandelingen en onze (scheve) verhouding met de natuur zijn de belangrijkste gegevens . Ook de representatie van de natuur in de media speelt een rol. De opzet is eenvoudig; mens (kunstenaar) in of versus omringende natuur.

Wat is er te zien? Barre landschapsfoto's van het haarscherpe oog van Geert Goiris, Mark Hosking's empatische rijstkoker-sculptuur op zonneenergie en een uiterst confronterende video van Alberto de Michele. Kaleb de Groot onderzoekt de natuurlijke hiërarchiën die optreden bij intermenselijke contacten en Remy Jungerman distilleert communicatie- verbintenissen uit een enorme wirwar aan kabels. David Miles vervaardigde een wandtekening van een 'Goliath' gevormd door tientallen demonische mannetjes en aan de grote wand van de steenkoude achterzaal hangt het reusachtige sneeuwlandschap 'UNTRUE'; een print van Edwin Zwakman. Verderop het 'Barcodewoud' van Polly Gould en de minutieuze, precieze schilderijen van Lara de Moor. Floris Paalman registreerde de bizarre carnavalsrituelen in Ovodda (Italië) en Thomas Bogaert toont super-8 filmpjes van 'Teleferiques' geprojecteerd op winterherinneringen. Cel Crabeels tenslotte vertelt, via een ingenieus videosysteem, verhalen over de grens waar wij ophouden te bestaan en de natuur begint.