Youthquake II
Matthew Brotherhood, Milli Brown, KR Buxey, Stefaan Dheedene, Telka van Dodewaard, Jungme Fritzenkotter, HAP, Kris Hymoller, Annemiek Kranen, Laerke Lauta, Yves Maes, Thierry Mandon, Gail Pickering, Kathrin Schlegel, Peter Vink, Stan Wannet, Michelle WilliamsIn vervolg op het bomvolle YOUTHQUAKE in '99 presenteert W139 opnieuw een eigenzinnige selectie van pas afgestudeerde kunstenaars. Aan hen de taak zich te openbaren en aan u de kans om uw mening over jonge kunst te bestendigen of herroepen.
YOUTHQUAKE II legt de nadruk op stevige installaties en inventieve video. Een wunderkammer van beelden en de energieke frisheid van jeugdig elan. Toch is de selectie geschiedt op basis van professionaliteit en persoonlijkheid. De deelnemers zijn jongstleden juni afgestudeerd aan (post)academies in Nederland, Engeland, Denemarken en België.
De tentoonstelling begint gelijk goed met de minimal trash van Gail Pickering; een muur die rauwe erwten afschiet op de argeloze bezoeker, die vervolgens in staat wordt gesteld wraak te nemen op het overige publiek.
In de video's van K.R. Buxey, Michelle Williams en Kathrin Schlegel staat een zekere intimiteit centraal. Al te vaak wordt de intimiteit van het eigen lichaam verwart met persoonlijkheid maar deze kunstenaars weten met hun ontboezemingen de toeschouwer werkelijk te raken. Schlegels 'De poging om een rauw ei te pellen' heeft een Vermeerachtige concentratie en heldere schoonheid.
Kris Hymöller, Peter Vink, Alex Fischer en Millie Brown bouwen allen een nieuwe integratie in de achterzaalarchitectuur. Reconstructies van honderden schroeven, een over de top buizenstelsel, een boom als pilaar en een trap van piepschuim; allen werken die de ruimte herdefiniëren en transformeren.
De jongens van HAP zijn activisten in de goede zin des woords en Jungme Fritzenkötter stelt ons de vraag wat er beter dan een orgasme is. Daartegenover staan de verstilde sculpturen van Stefaan Dheedene, glanzend van schrijnende helderheid.
De projecties van Thierry Mandon tonen ook een poëtische eenvoud; kleine gedachten met een maximale impact. Met zijn bijdrage in de tussenruimte moet hij zelfs nog eindexamen doen (voor het Sandberg instituut), wat dan ook alhier geschiedt.
Telka van Dodewaard toont ons de troosteloosheid van campingarchitectuur en Laerke Lauta grossiert in kleurrijke sculpturen met een veelheid aan media en materialen. Iets verderop staat de machinerie van Stan Wannet; een ingenieuze combinatie van kleine instrumentjes en stappenmotors.
Tijdens de opening fungeren diverse bezoekers als dragers van de boodschappen van Annemiek Kranen; 'ik heb behoefte aan privacy' of simpelweg 'Sodemieter op'.
Tenslotte zijn de werken van Ives Maes en Matthew Brotherhood inventieve voorboden van een andere beeldtaal. Brotherhood lijkt een welhaast klassiek kunstenaar maar vervaagt de contouren tussen schilder- en beeldhouwkunst in één vloeiende, welhaast ironische beweging. Ives Maes test, met de kleinste bijdrage van de tentoonstelling, het publiek op haar brutaliteit en de kunst op haar heiligheid. Kijken of wij een sigaret durven uitdrukken in zijn asbak van piemelvlees.