Winterfilm

Al te vaak worden dit soort werken in tentoonstellingen al te vluchtig bekeken, het publiek, te gehaast of niet geïnformeerd is niet in staat de tijdsduur of de verhaalstructuur te volgen.

Winterfilm brengt een 25-tal videoproducties samen die in een cinemasetting wel tot hun recht komen. Dit impliceert dat er ook geen traditionele opening is : na aanvang van de voorstelling is er geen toegang tot de filmzaal. Na vertoning kan er wel nagepraat en gedronken worden in het ‘Bar in Film’ cafe dat, zoals de titel reeds doet vermoeden, bestaat bij de gratie van beelden van zuipende mensen uit bekende langspeelfilms inclusief tinkelende ijsblokjes. Een droomcafe voor quizzende cinefielen.

Er is ook een geluidsinstallatie te ondergaan in de setting buiten de filmzaal; Brandon LaBelle vervaardigde houten banken, hierop gezeten kan men de geluiden buiten op straat live beluisteren.

Het WINTERFILM-programma biedt een keur aan producties, van 30 seconden tot een half uur. De vrijdag- en zaterdagavond met de klassieke attention-span van circa anderhalf uur. De zondagnamiddag een lezing over de bronnen van hun werk, en de premiere van het drieluik ‘De vloek, Paralellogram en De pot’ van het Brusselse duo Harald Thys en Jos de Gruyter. Een droogkomisch epos, waarin de karakters tegelijkertijd surrealistisch en toch herkenbaar zijn.

Vrijdagavond ligt de nadruk op de directe aanspraak op het publiek; de toeschouwer wordt linea recta meegesleurd in de wereld van de makers. Jankowski verheft het alledaagse tot een mythe, en passant zeer helder uitleggend waar het in de kunst om draait. Halnes brengt een al dan niet fictieve songfestivalzangeres in herinnering en De Ruijter laat een 40-tal Robben en Bobben hun naam in een moordend technoritme scanderen. Dan zijn er nog de openingstoespraak van Koning Albert van Vergara en de songteksten van Prince en Madonna citerende vermoeide oude mannetjes van Beagles en Ramsay. In Erik van Lieshout’s Groei en bloei tenslotte wordt flink wat geblowd, met de bekende gevolgen, zelfs voor de toeschouwer.

Zaterdagavond is de algehele sfeer wat beschouwender, melancholieker ook. Vooreerst de premiere van deel 2 van Dick Tuinder’s ambitieuze ‘Selfportrait of the 20th century as a brain’. Zal het de beeldbestormende nachtmerrie van deel 1 kunnen overtreffen? Daarnaast "The theme from turnpike’ van Tom Barman, zanger/ gitarist van dEUS, maar ook als clipregisseur onovertroffen, met een prachtige hoofdrol voor Seymour Cassel, de oude Cassavetes acteur. Ook Geesin/ Rots, Haines, Campos en Verhoeven/ Van den Hurk excellereren in een mooi dromerig document. Dit alles slecht onderbroken door het virtuele geweld van Arno Coenen’s ‘Pimp! Arena’. Een documentaire over Nederlandse VJ’s, opgenomen op een novemberavond in W139. Voor de velen die dit toen gemist hebben biedt WINTERFILM de kans om die unieke avond alsnog te beleven, nog vóór de Duitse televisie ‘em vertoond.