Transfiction

Transfiction brengt videowerk van de Nederlandse debutanten Joanneke Meester en Raymond Taudin Chabot en een reeks muurschilderingen van de Belgische Jan Van Imschoot.

De titel van de tentoonstelling verwijst onder meer naar de term faction waarmee journalistieke of literaire teksten worden aangeduid die bestaan uit een eigenzinnige mix van feit en fictie en die het de lezer bijgevolg moeilijk maakt verzinsel en werkelijkheid uiteen te houden. Het neologisme transfiction geeft aan dat het drietal dat in het kader van deze tentoonstelling nieuw werk presenteert, zich niets gelegen laat liggen aan de beperkingen van de waarheidsgetrouwe representatie van de werkelijkheid noch aan de limitaties van de visuele fictie.

Hun werk snijdt dwars door alle categorien heen en als er al sprake is van een gemene deler dan is dit ongetwijfeld het sterk picturale karakter van hun werk, hun aller interesse in verstilling en het beeld an sich.

Na jarenlang te hebben samengewerkt met het kunstenaarscollectief Patchwork, dat zich vooral toelegde op het realiseren van monumentale werken in de openbare ruimte, besloot Joanneke Meester om zich toe te spitsen op de ontwikkeling van haar persoonlijke, autonome werk. Meester - die sinds kort ook deelneemt aan het programma van het Sandberginstituut - realiseert momenteel een aantal intieme videoportretten die op een semi-abstracte manier spreken over thema’s als beperking en verdrukking, beklemming en geborgenheid. De ‘acteurs’ die in haar digitale tableaux vivants figureren worden gedeeltelijk ‘ontmenselijkt’en hebben veel weg van levensgrote marionetten. De zelfgefabriceerde ‘bodysuits’ die zij dragen, zorgen voor een effect van alienatie en bevreemding.

Raymond Taudin Chabot volgde de opleiding AV aan de Rietveldacademie en maakte daar indruk met een reeks ongewone portretten van Japanse zakenmannen in strakke pakken die afgebeeld werden in houding van overgave en totale weerloosheid. Hun machtspositie, die bleek uit een aantal uiterlijke symbolen, werd ondergraven door de vreemdsoortige pose die de fotograaf hen liet aannemen. Zijn eerste volwaardige videofilm, waaraan hij de afgelopen maand de laatste hand legde, wordt gekenmerkt door een zelfde rijke ambiguiteit. Taubin Chabots personages verschijnen en verdwijnen, ze lijken gevangen te zitten in het eigen lichaam, ze stralen een soort ongemakkelijkheid en verkramptheid uit die zich op de kijker verderzet.

Het werk van Jan Van Imschoot is op het eerste gezicht van een heel andere orde maar kent een zelfde meerduidigheid. Net als de officiele oorlogskunstenaars die blijkens een recent artikel in de Volkskrant (Kunstbijlage, donderdag 10 april 2003) nog steeds door het Britse Imperial War Museum worden uitgezonden naar slagvelden in de onmiddellijke en verre omgeving, liet hij zich inspireren door beelden die in verband staan met recente militaire invasies en historische veroveringstochten.

Van Imschoot fungeert echter niet als ooggetuige, boodschapper ter plekke die op een visuele manier wreedheden aan de kaak stelt, noch als politiek-artistiek commentator op het thuisfront. Net als curator Vasif Kortun, stelt hij indirect dat ‘he never relied on contemorary art as a tool for directly communicating political issues. Whatever can be reduced to language is often articulated more effectively and quickly through different media.’ Zijn oorlogsschilderingen - geinspireerd op de recente gebeurtenissen in Irak maar tevens op de slag van Waterloo - abstraheren een harde en bittere werkelijkheid tot een reeks van beklijvende beelden die tevens refereren aan bepaalde iconografische voorstellingen uit de kunstgeschiedenis. Van Imschoot zet documentaire of journalistieke impressies van oorlogscenes om in een fragmentaire microcosmos van tijdloze beelden, die net door hun esthetische karakter hevig verontrusten.

De tussenruimte tussen voor- en achterzaal, die tijdens openingen fungeert als bar, wordt door het trio Joris Brouwers, Adam marschall en Kaleb de Groot getransformeerd tot een 'decompressiekamer'. Ze bouwen deze transitzone om tot een bijzonder salon waar bezoekers kunnen verwijlen, pauzeren, zich informeren om zich daarna head-on en optimaal geconcentreerd in het tweede deel van de tentoonstelling te storten.

Van Eyck Academie te gast bij W139 Op 30 mei aanstaande vindt het tweede gedeelte van Proceeding #1 Dakar-The Return: launch publication & symposium opgezet door de Jan van Eyck Academie Maastricht i.s.m.Stedelijk Museum en W139 plaats in het pand aan de Warmoesstraat.

Proceeding is een publicatieplatform voor (adviserende) onderzoekers van de Jan van Eyk Academie - kunstenaars, ontwerpers en theoretici. Het eerste nummer van Proceeding is gewijd aan een reis die een groep onderzoekers van de Jan van Eyck in het voorjaar van 2002 maakte naar Dak’Art, de biennale voor hedendaagse Afrikaanse kunst in Dakar (Senegal). In Proceeding # 1 Dakar-The Return worden artikels, interviews en verschillende beeldbijdragen bijeengebracht.

Naar aanleiding van de presentatie wordt in het Stedelijk Museum een symposium opgezet (van 13u tot 17u). Daarna wordt de presentatie op een informele manier verdergezet in W139 met performances en visuele interventies (van 18u tot 24u).