W139 Colored

Onder andere werd er een geluiddichte schil voor alle wanden en plafonds aangebracht, een hele nieuwe kantoor vleugel gebouwd, een nieuwe vloer gelegd en is het voor het eerst in de winter warmer in de tentoonstellingsruimte dan buiten. W139 stelde daarmee haar bestaan voor de komende 50 jaar zeker, maar verloor onherroepelijk het fysieke patina van ruim twintig jaar kunstproductie. Een humuslaag die nu opnieuw moet worden opgebouwd.

Gedurende de renovatie was Ad de Jong, als oprichter van W139 en als vertegenwoordiger van W139, bijna dagelijks, als de bouwvakkers na vier uur vertrokken waren, in het gebouw aanwezig om al het werk te controleren. Meermaals zag het er dan zo fantastisch uit dat hij  de aannemer voor een jaar naar huis had willen sturen om de ruimtes in de dan bereikte, voorlopige staat te gebruiken. Het is een wezenskenmerk van kunstenaars om zich comfortabel te voelen met het onvoltooide en zelfs zenuwachtig of neerslachtig te worden als alles om hen heen klaar is.

W139 is een artist centered space en het is een van haar opgaven om deze onvoltooide staat als een blijvende atmosfeer in haar gebouw te onderhouden. Terwijl de entourage voor hedendaagse kunst op veel plaatsen steeds chiquer wordt (een onaantastbare huls, een lege promotiecapsule) waarin werken op basis van budget, plattegrond, en assistentie worden gepresenteerd, blijft W139 een plek waar kunstenaars zelf naartoe komen om hun werk te maken.  

Voor de openingstentoonstelling op vrijdag 19 januari van haar gerenoveerde geboortehuis nodigde W139 vijf kunstenaars uit: Iris Kensmil, Rob Birza, Peter Vos, Paul Drissen en Adriaan Rees. De vraag was of zij werk wilden maken die met de architectuur van de tentoonstellingsruimte samengaat. Hun werk zal ten dele permanent in de tentoonstellingsruimte aanwezig blijven. Niet om de onaantastbare status van het “eeuwige” kunstwerk te herstellen maar juist om de grenzen tussen de verschillende autonome bijdragen te laten vervagen. Volgende kunstenaars kunnen de aanwezige werken negeren, aantasten, veranderen, voltooien of vernietigen.  

Iris Kensmil voegt een episode toe aan haar project waarin zij de emancipatie van zwarten in monumentale schilderijen herdenkt en verbeeld. Voor W139 schilderde zij twee grote friezen. Op een fries is een mars van the Black Panthers, Marcus Garvey die met professorenmuts een boek leest, en Martin Luther King die met zijn gezin rond zijn eigen graf loopt afgebeeld. Op de andere is een vurige hemel  Met daarin de portretten van vrijheidsfilosofen. Iris kensmil is een van de zeldzame kunstenaars die zich niet in bochten hoeft te wringen om te formuleren wat de inhoud van haar kunst is. In die zin staat haar werk recht (en fier) tegenover de schilderkunst die in het spoor van Gerard Richter en Luc Tuymans de mogelijkheden van het geschilderde beeld voortdurend willen ondergraven.  

In 2001 maakte Rob Birza in galerie Fons Welters te Amsterdam de tentoonstelling “One is Free”. Voor het eerst figureerden grote groepen mensen op zijn schilderijen. Hoewel evident was dat ze naar aanleiding van actuele krantenfoto’s waren gemaakt, was het, als je tegenover de schilderijen stond duidelijk dat ze eigenlijk gingen over de vraag hoe je mensen schildert. Het was gelukt om een werkelijkheid binnen te halen zonder de kunst te instrumentaliseren. Voor W139 maakt Rob Birza een aantal grote muurschilderingen waaruit zowel zijn formele en decoratieve capaciteiten, als zijn openheid voor de wereld spreken.  

Een van de grote verbeteringen die in de renovatie gerealiseerd zijn, is dat je vanuit de Warmoesstraat de hele diepte van het pand kunt zien. De muur waar je dan op uitkijkt vroeg om een beeld. Peter Vos schilderde er een zicht op de Jungfrau. De besneeuwde bergtop ligt in de late avondzon, vol gloed en kilte. Bijzonder is dat de sfeer van kunstmatigheid en animatie die het schilderij daarnaast uitstraalt uiteindelijk niet in staat is om de indruk van zuiverheid en eeuwigheid te ondermijnen.  

Paul Drissen gebruikt de vormentaal en de design en kunsticonen van het modernisme om de status van het autonome kunstwerk -die juist in het modernisme sterk gemaakt is- te masseren en te ontspannen. Voor W139 Colored maakte hij een plafond en muurwerk waarbij geblokte boerenbontstoffen worden gecombineerd met reproducties van Mondriaan en foto’s van Macintosh interieurs. Het verschil tussen muur en kunstwerk en vooral het krampachtige verschil tussen echte abstracte kunst en decoratie vervloeien op grootse en intieme wijze.   

Adriaan Rees is geen airport artist die aan een hotelkamer en een laptop genoeg heeft. Hij werkte van Tokio tot Moscou en van Canada tot Israël aan zijn beelden. Meestal in samenwerking met plaatselijke ambachtslieden, werkplaatsen en academiestudenten en altijd om ter plekke tot materiële producten te komen. Voor W139 maakte hij een plint van beton en stucwerk die de hele vloer omringt. Eilanden, Banken, kleine trappen, sokkels en stoepjes zijn versmolten met de muur en de grond.  

David Bade maakt een getekende column over de kunstwereld waarvan de eerste tijdens W139 Colored te zien is.

De Blauwe Hond/ Bernaar Leenders ontwierp en ontwierp het interieur van de Polar Room; de openbare rendez-vousruimte op de eerste verdieping van het kantoor.  

Thomas Mohr fotografeerde alle activiteiten van W139 tijdens de afgelopen jaren en voegde al deze foto’s samen tot een wandvullend verslag in de Polar Room.  

Modewinkel W137 Op zaterdag 20 januari presenteren en verkopen Pascal Gatzen en Saskia van Drimmelen een serie kledingstukken als voorproefje op de modewinkel W137  Kunstquizz W139Zondag 21 januari kunnen alle bezoekers meedoen aan de W139 Kunstquizz van Kuno Terwind en Paul Roos. Je kunt een geheel verzorgd weekeinde in het  prachtige nieuwe kunstenaars appartement van W139 winnen!