Stacked And Scattered

George Korsmit Een van de grote ambities van de schilderkunst is om een veld van oneindige waarneming te realiseren. Een gebied waarin de blik van de toeschouwer vrij is en toch voortgedreven wordt. Iedere vastliggende betekenis belemmert dit proces en voor evidente betekenisloosheid is geen toeschouwer te engageren. Het ideale schilderkunstige veld bevindt zich ergens tussen willekeur en wetmatigheid in. De zoektocht naar visuele willekeur is een kleine maar fijne draad in het weefsel van de hedendaagse kunst. De enorme  muurschildering die George Korsmit deze zomer in de achterzaal van W139 maakt, is een meeslepende episode in dit project. Vijf weken beweegt Korsmit zich met zijn vijf assistenten in een rolsteiger langs de muur. De hoeken van een grid en de kleuren waarmee dit grid ingevuld is, worden binnen bepaalde parameters door het werpen van dobbelstenen bepaald. De graden worden uitgezet, de vlakken afgeplakt, de verf gemengd en ingeschilderd. Er ontstaat een horizontale aaneenschakeling van vierhoekige kleurige velden, een mozaïek waarin het oog oneindig dwaalt, zoekend naar verschillen, overeenkomsten en patronen. Korsmits schilderijen wekken zonder romantische connotatie een ontzag op vergelijkbaar met het gevoel van het kijken naar een heldere immense sterrenhemel.

Federico Campanale Het zien en geluid van versplinterend glas kan een diep gevoel van welbehagen opwekken. Deze notie van bevrijding en voldoening valt meestal niet zo eenvoudig te plaatsen, omdat er toch duidelijk en onherroepelijk iets kapot gaat.   Je zou kunnen zeggen, dat iedere vaste stof zich in een vorm van verkramping bevindt. Zeker glas, dat in essentie een extreem taaie stroop is, bevindt zich in vaste toestand in een staat van uiterste overspanning. De versplintering van een ruit is letterlijk een bevrijding uit deze situatie, en een deel van ons gevoel is blijkbaar in staat om met deze toestandsveranderingen van materiele stoffen mee te bewegen.   Kogel Vogel is de bewerking van een high speed opname van een kogel die door zeven achter elkaar opgestelde ruiten schiet. Het vertraagde spoor van de opeenvolgende inslagen en de regen van zwevend glas zijn vanaf verschillende standpunten gefilmd en samen met het opgenomen geluid tot een overweldigend geheel gemonteerd.

Thijs Gadiot Maakte een machine die, door een computer aangestuurd, met een marker kan tekenen, stempelen en schrijven op A2 formaat. De belettering op de voorruiten is door de machine geschreven en ook is deze gedurende de hele tentoonstellingsperiode in actie te zien.

Constant Dullaart Stapeling, verdubbeling en hergebruik zijn de constanten in het jonge conceptuele oeuvre van Dullaart. Voor Stacked & Scattered stapelt hij een berg van drankkratten op voor “het gezicht op de Jungfrau”; de muurschildering van Peter Vos. De inspiratie hiervoor vond Peter Vos op fotobehang, dat tijdens de verhuizing van w139 in de kelder van het Post CS gebouw werd gevonden. Het bleek een gezicht op de Jungfrau te zijn. Tijdens de opening van Stacked & scattered functioneert Dullaarts installatie als bar.

Frank Mandersloot Het oeuvre van Frank Mandersloot beweegt zich zonder haperingen heen en weer tussen gebruiksvoorwerpen en kunstwerken. Altijd zijn dagelijkse gebruiksfuncties beeldend en inhoudelijk verweven met grotere en ruimere conceptuele netwerken en natuurlijke processen. Met eenvoudige materialen en bestaande voorwerpen wordt een constellatie gebouwd, die als een mentale machine zowel de gedachten als het handelen van de toeschouwers in beweging zet. De sculptuur “Water to water” uit 2008 bestaat uit een zware schragentafel, waarop een uitgebreid assortiment gebotteld water en gestapelde plastic bekertjes staan. Aan de ene kant staat een metalen flessenrek waar de geleegde flessen kunnen worden opgestoken. Aan de andere kant hangt in een eenvoudig en ingenieus systeem een doorzichtige plastic vuilniszak, waarin de bekertjes kunnen worden weggegooid. Dat is het beeld. De kracht is de kritiek op de decadente obsessie met de verpakkingsmaterialen van de eerste levenbehoeftes, die het werk ondubbelzinnig uitstraalt, die nooit moralistisch wordt. Omdat de kunstenaar (door het water te kopen) en de toeschouwer (door het water te drinken) handelend deelnemen aan het beeld, ontstaat een bewustzijn voor de loop die het water door de natuurlijke wereld, de commerciële wereld en ons lichaam neemt. Binnen dat globale traject wordt de blik op de vormen en kleuren van het glas schoongewassen, en krijgen de geïndividualiseerde flessen op een onnavolgbare manier hun schoonheid terug.

Boris Tellegen en Henny van Overbeek De muurschilderingen en objecten van Boris Tellegen zijn zowel in hun verspreiding als in hun verschijning oeverloos. De “Master of 3D” werkt op treinen en muren maar ook in musea en op het internet. Zijn uit complexe rechthoekige modules opgebouwde wereld breidt zich schijnbaar doelloos in alle richtingen uit en is daarmee zowel een onderdeel van- als een reflectie op het schrijven van graffiti.

Uit Unlikely, de vorige W139 tentoonstelling over abstracte schilderkunst uit New York en Duitsland blijven de muurschilderingen van Terry Haggerty en Sonia Rijnhout en het triplexwerk van Gary Stephan in de huidige tentoonstelling aanwezig. Het laatste werk was tijdens de presentatie van Burn & Learn, een fantastisch boek over de essentie van Graffiti, onderwerp van gesprek. Was het nu een werk van die of die graffiti schrijver? Niemand realiseerde zich dat het een remake van een werk is van een 65 jarige New Yorkse kunstenaar uit 1972. Henny van Overbeek maakt een nieuw werk dat expliciet op dat van Stephan ingaat, en zet zo een eerste stap in een serie artistieke reflecties in W139,waarin een kunstenaar reageert op het werk van een voorganger.

Nico Jungmann “De Kevelaar processie” is een schilderij  van Nico Jungmann,(1872-1935) uit 1899. De devote blikken van de in klederdracht gehulde mannen en vrouwen in het licht van fakkels en lampionnen, het gekleurde late avond licht waartegen de bladeren van de bomen donker maar nog net groen afsteken, en het centrale watervlak waarin al dat licht weerspiegeld wordt, maken het werk tot een contrapunt in Stacked & scattered. Het is een intense evocatie van de zinvolle samenhang tussen de mensen en hun dorp, de natuur en de vormen van hun religieuze optocht. Het op eikenhout geschilderde werk uit de collectie van het Zuiderzeemuseum hangt in W139 als prelude op de processie “Alle Zielen” die W139 tijdens de museumnacht op 1 november 2008 organiseert. Deze kunstoptocht is een werk van Elena Belaarts, Floris Tilanus en Henk Jan Bouwmeester.

Archief 1979-2008 Er is een tijd om stenen te verzamelen en een tijd om stenen weg te werpen. Prediker

Een speurtocht door het W139 archief is even opwindend als zorgwekkend; opwindend omdat je elke keer weer verwonderd en enthousiast kunt zijn over de geweldige tentoonstellingen die er in de afgelopen 29 jaar gemaakt zijn, zorgwekkend omdat het heel moeilijk is om iets te bedenken dat nog nooit in W139 geprobeerd is. Een illustratie van dit fenomeen zijn de talloze huizen en hutten, die kunstenaars gebouwd hebben om zich tegen de overweldigende maat van W139 te beschermen. Wij hebben er tien uitgekozen. De voorruimte van W139 is ingericht met banken stoelen en lampen, zodat je de video’s, fotoboeken, posters en achtergelaten kunstwerken uit het archief van W139 in alle rust kunt bekijken. De poster van kunstenaar en grafisch ontwerper Kasper Andreassen met de namen van alle kunstenaars die ooit in W139 tentoonstelden is te zien en te koop. Ook is er een voordelig boekenpakket verkrijgbaar waarmee je je W139 kennis kunt bijspijkeren en die ook als je ze niet intergraal zou lezen, zeer verantwoorde decimeters in je boekenkast opleveren.

Buiten, aan de Oudezijds Voorrburgwal, gaat de tentoonstelling door met een aantal levensgrote prints uit het W139 foto archief. Dit onderdeel van de tentoonstelling isDit onderdeel van de tentoonstelling is gerealiseerd in samenwerking met Woonstichting de Key.