Bermuda Driehoek

Alle drie de kunstenaars doen in hun werk een uitspraak over cultureel-bepaalde ruimtes.

Katrine Hjelde benadrukt in haar werk veranderende opvattingen over, en de functie van kunst. Ze gebruikt bijvoorbeeld toonkamers als uitgangspunt voor grote monochromen en maakt daarnaast schilderijen ter grootte van een vingernagel.

Op de fotobeelden van Jan Kempenaers zien we dat elementen die vreemd van elkaar zijn op een wonderlijk wijze een geheel vormen. Doordat Kempenaers zijn onderwerpen fotografeert vanuit een ongebruikelijk standpunt, weet hij verwarring te zaaien over de echtheid van het gefotografeerde. Naast het gevoel voor het absurde heeft Kempenaers een kritische houding ten opzichte van concepten binnen de landschaps(-architectuur). De afwezigheid van de mens is dan ook niet zonder betekenis in zijn werk.

Jurriaan Molenaars werk oogt sober en streng door het minimale kleurgebruik en de afwezigheid van expressieve schilderkunstige elementen. In zijn schilderijen zien we het stedelijke landschap: lege vlakten die onderbroken worden door architectonische elementen. De uitdaging voor Molenaar is om in deze onmenselijke omgeving leven te brengen.

In het nieuwste werk dat Molenaar speciaal voor deze tentoonstelling maakt, gaat hij een stap verder. Hij gebruikt beelden uit de socialistische iconografie die hun functie inmiddels hebben verloren. Molenaar schuift ze in een dubbele betekenis naar voren waardoor een discussie over de drijfveren van de moderne mens ontstaat.