Belvedere

Het grote perk ernaast is in de lengterichting gestreept in turkooisblauw met smalle witte banen. Aan de kop van elke baan is een betonnen element geplaatst, een rechthoekig blok op een wat smallere voet. Dat het hier een publiek kunstwerk betreft is eigenlijk alleen voor de nauwkeurige en gevoelige waarnemer te onderscheiden. Die ziet op een gegeven moment dat de maatvoering van de banen en de vorm en plaats van de betonnen blokken gezamenlijk aan een zwembad doen denken. Als je, zoals Bernd Trasberger, in een bepaalde tijd in een bepaalde wijk in Mönchen-Gladbach bent opgegroeid, herken je in de rode ovalen misschien het patroon van de gedecoreerde tegels in het toenmalige plaatselijke zwembad dat inmiddels is afgebroken. Het gestreepte bloemenveld wordt halverwege doorbroken door een trapvormige betonnen bak met coniferen. Het is een element dat al in het plantsoen aanwezig was en dat de kunstenaar, ondanks het feit dat het zijn beeld volkomen doorkruist, niet heeft laten verwijderen.

Voor een nieuw werk heeft Trasberger een gedeelte van een stoep in Bologna door terrazzowerkers laten polijsten. De beschadigde tegels die gedeeltelijk hersteld zijn en op andere plaatsen opgevuld met okerkleurig beton zijn zo spiegelglad geslepen dat je gymschoenen ervan piepen. Op de stoep staat een aantal hoge plantenbakken met laurierbomen erin. Ook de bakken zijn gebroken geweest en hersteld. De stoep en de bakken in Bologna zijn mogelijk nog onopvallender dan het plantsoen in Mönchen-Gladbach. De enige aanwijzing dat het hier om kunst gaat is dat de stoep zich uitstrekt voor de gevel van een galerie. De neiging om publieke kunstwerken op deze manier te laten versmelten met hun omgeving en de recente geschiedenis is opmerkelijk voor een jonge kunstenaar. Zijn interventies zijn monumenten voor de vormgeving uit de jaren na de oorlog die op het gebied van architectuur en stedenbouw niet in hoog aanzien staat. Trasberger heeft besloten om van deze tijd te gaan houden en haar tot de hoeksteen van zijn werk te maken.

In de solotentoonstelling Belvedere van Trasberger in W139 staat dit monumentaliseren van het recente verleden centraal. De titel is ontleend aan de goudkleurige Plymouth Belvédère die in 1959 in een betonnen sarcofaag werd neergelaten om vijftig jaar later als nieuw te worden opgegraven (de behuizing lekte en de auto werd onlangs totaal verroest opgetakeld). W139 wordt door Trasberger bedekt met een grid dat teruggaat op tekeningen van het Italiaanse radicale architectencollectief Superstudio. Hun Continuous Monument was een kritiek op de toenmalige maakbaarheidsideologie. In dit grid plaatst Trasberger een aantal monumentale sculpturen waaronder een neon regenboog en een wandbeeld gemaakt van originele keramische elementen uit de gevel van het Hertie warenhuis in Berlijn.