It’s Only Rock ’n Roll (But We Like It)

Jochen Schmith is een kunstenaarscollectief, opgericht in Hamburg in 2000. Woont en werkt in Brussel, Hamburg en Berlijn.

Peter Steckroth (1966, Marseille)
Peter Hoppe (1978, Kaapstad)
Carola Wagenplast (1981, Brussel)

juni 2011 - Tim Voss, directeur W139:

W139 staat nu precies één jaar onder mijn artistieke leiding. Ik heb met het kunstenaarscollectief Jochen Schmith — mijn voormalige medestudenten Carola Wagenplast, Peter ­Hoppe en Peter Steckroth — de geschiedenis van W139 en de architectonische omstandigheden in relatie tot mijn programmatische ideeën onder de loep genomen. De kunstenaars van Jochen Schmith hebben mij een werk voor de vloer en een lichtinstallatie voorgesteld, beide voor permanent gebruik. Het eerste deel is nu uitgevoerd.

Voor het werk It’s Only Rock ’n Roll (But We Like It) hebben de kunstenaars van Jochen Schmith een vloer laten leggen van asfalt vermengd met gegranuleerde staalslak (zwart glimmend) en kristalliet. Ze verwijzen naar, maar onderscheiden zich tegelijkertijd van, de in Amsterdam wonende kunstenaar Ahmet Ögüt (die in 2007 vierhonderd vierkante meter ruw asfalt in Kunst-Werke Berlin installeerde[1]), doordat het controlerende moment van het materiaal en zijn habitus in het werk van Jochen Schmith wordt getransformeerd. De connotatie van het asfalt als materiaal voor de openbare ruimte wordt geciteerd als een potentieel voor de tentoonstellingen en evenementen van W139.

Asfalt in galeries, doorgaans gladgeschuurd en geseald, is geen zeldzaamheid meer. W139 is een ruimte voor de productie en presentatie van kunst. De vloer wordt dus niet als artefact in stand gehouden, maar is door Jochen Schmith ook conceptueel voor dit gebruik bedoeld en vrijgegeven. Wat aanvankelijk nog als een pas gekochte, goed ontworpen, maar nog niet echt passende sneaker overkomt, zal de komende jaren een bij W139 passend patina krijgen en vertonen.

Wat het voor W139 ontworpen werk van Jochen Schmith en mijn programmatische ideeën betreft, is de interventie bedoeld om de beleving van tentoon­stellingen niet te reduceren tot het bekijken van objecten, maar te ontwikkelen tot een algehele interactie tussen kunst en leven: een indoor-marktplaats voor de uitwisseling van ideeën en hun vormen.

[1] Ground Control, vijfde Berlin Biennial, 2007: “In Turkije was het leggen van asfalt een middel om het land te homogeniseren in zijn snelle streven naar modernisering, waarbij een deel van de gevarieerde geschiedenis meta­forisch werd bedekt [...] om hen onder overheidscontrole te brengen, zogenaamd om de veiligheid te vergroten.”

Foto's Idan Shilon