Amplify/ Schudden voor Gebruik I

Achterzaal- In deze tentoonstelling zijn werken te zien die sterk gerelateerd zijn aan performances (zoals video) of die performances zijn.

Wat de werken van de kunstenaars gemeen hebben is de zoektocht naar de eigen identiteit en de behoefte om deze op het spel te zetten, om zo te ontsnappen aan de betekenisloosheid van het alledaagse. Zij hopen met hun werk het gemis aan een ander bewustzijn of spiritualiteit in de sociale werkelijkheid te ondervangen of zelfs te vinden.

Allen proberen dus op een bepaalde manier los te komen van de alledaagsheid zonder het contact daarmee helemaal te verliezen. Ze tasten de grens af tussen de banale werkelijkheid en een andere vorm van (een hoger) bewustzijn om vervolgens tot dat hogere bewustzijn toe te treden. Niet alle werken vertegenwoordigen dit. Sommige werken kunnen beschouwd worden als berichten van gene zijde van het bestaan.

In het werk van Peter Land wordt dmv het constant herhalen van een betekenisloze en onopvllende gebeurtenis betekenis gecreëerd. Hij probeert een meerwaarde te geven aan het dagelijkse.

Tommy Olsson zoekt bewust de donkere kant van het bestaan om daar vervolgens de fascinatie en de sensatie van te laten zien. Het 'lage' tegenover het 'hoge' van de cultuur.

Door Michael Curran wordt door middel van pijn-ervaringen geprobeerd de grens te overschrijden naar een andere (geestelijke) staat van zijn. De lichaamscultuur wordt in zijn werk ondermijnd.

Jens Haaning werkt op een ander niveau. Hij probeert de toeschouwer in een val te lokken door hem op te sluiten in een ruimte en hem zo op zichzelf terug te werpen.

Roi Vaarra tenslotte doet een performance waarbij hij vastgetaped op de muur, onderwijl National Lieder afspelend, een ballon opblaast tot die knalt, waarmee hij wijst op de ineenstorting van het grote systeem en daardoor de bevrijding van het individu plaatsvindt.

Voorzaal- Drie kunstenaars gaan na een serieuze voorbereiding, waarbij ze elkaars ateliers bezochten, een tentoonstelling maken. Ze zullen zo ver proberen te gaan hun individuele werken te integreren, daadwerkelijk vast te knopen aan de andere, en hun eigen grenzen op te geven. Niet om een homogeen geheel te bewerkstelligen, maar een orgnische structuur, waaruit nieuwe vormen en ideeën kunnen ontwikkelen.