Cast By Inertia/ The Dorsal Fin
Peacock Dutton, Giles Eldridge, Maria Fusco, Tim Goldie, Elliot Howard, Arjen Lancel, Carol Murphy, Giselle de Oliviera Macedo, Valerie Rapelala, Reinaart VanhoeIn het begin van de zomer fungeert de voorzaal van W139 als ontvangstruimte en documentair centrum; kortom als de ‘sturende achtervin’ voor een tentoonstelling op locatie in de parkeergarage van de Bijenkorf.
In de voorzaal worden de projecten met verschillende media inzichtelijk gemaakt. Voor de ene kunstenaar betekent dit een annexerend kunstwerk, voor een ander volstaat koffie en een videobrief. Het publiek vertrekt van hieruit naar de garage aan de overkant van de Warmoesstraat.
CAST BY INERTIA wil zich bezighouden met het fenomeen parkeergarage. Er bevinden zich 10 subtiele integraties op en in de verschillende niveaus, liften en trappenhal van de parking. Er is hier dus geen sprake van een traditionele ‘beelden buitententoonstelling’ maar een serie werken die niet zozeer de confrontatie zoeken maar eerder, met een lichte frons, vanzelfsprekend lijken. De meeste werken maken immers gebruik van fenomenen die normaal zijn in een parkeergarage, zoals letterborden, reclamezuilen of bewakingscamera’s. De parking is 24 uur per dag open, haar karakter wordt gevormd door de typische architectuur, de indringende lucht van uitlaatgassen en pis en het ongeduld en de hoop van vele automobilisten op een schaarse Amsterdamse parkeerplaats.
Wat valt er zoal te zien? Her en der verspreide bossen bloemen met een wens aan de vinder, een surveillance-monitor met loslopende wolven, een vergeten Mondriaan, fotoprints als billboards, een spook dat rosé huilt, een blaffende hond en een aanbeveling om hout vast te houden. Alle werken zijn voor de locatie vervaardigd. Cast by inertia, ‘de onbeweeglijke schaduw’, werd geïnitieerd door Elliot Howard, Carol Murphy en W139.
De kunstenaar Elliot Howard nodigt u ook persoonlijk uit; Please don't be afraid, you are welcome. In many ways the art works presented here are for you, they are here too for you in many ways. Whilst separated by the street, by the nature of their homes, by their relationship to interpretation and intention, they are gathered on this occasion, just close enough, united and encompassed by the expanding envelope that art and city are. In the shadow of this expansion I can hear the voices say, "Why on this night do we lean towards a car park and a gallery, when on other nights we may lean towards a gallery or a car park?" I know that you and I can remember the number of contexts within art exhibition's empire, for years we have colonised, out of necessity and out of vanity, warehouses and power stations alike. Cast By Inertia has acquired a colonise blindspot: it has decided to cohabit, both the punctured envelope (car park) and a fact (problematic) associated with the city's relationship to the car and/or the artists relationship to art production.
This sounds like a good place to start but better still is The Dorsal Fin, housed within the notion of exhibition information centre. Hypnotic is the jedi like relationship to its severed limb (the car park). Watch out for the ghostlike visual twitches, the works here know they were once part of a greater whole - the artist that sought to establish them, a time when art was produced willy nilly and when modernism was engaged in genesis. Today they share this gallery space, comfortable only in the knowledge that there are no virgins amongst them. You may well find references.
Met dank aan
The British Council, Dhr Koster en Ad Jahangir van de Bijenkorf en het Ierse Department of Foreign Affairs