Adieu

Second Circle kan gelezen worden als een complex systeem annex familie van erg uiteenlopende werken (video’s, objecten, sculpturen en installaties) die in formeel opzicht erg van elkaar verschillen maar die op thematisch niveau aan elkaar gerelateerd zijn en verwijzen naar noties als verlangen, desillusie, spel, de verborgen betekenis van letters en cijfers.

In zijn geheel ziet Maroto zijn onaffe oeuvre als een gecodificeerd totaalsysteem, een closed circuit waarbinnen echter steeds weer nieuwe combinaties van werken en nieuwe semiotische patronen kunnen ontstaan. Bij elke presentatie hergroepeert hij de werken in verschillende constellaties waardoor er andere betekenisverbanden ontstaan.

De methodologie die Maroto heeft ontwikkeld bij het realiseren van die hercombinaties is geinspireerd op de regels en beperkingen die inherent zijn aan elke vorm van (gezelschaps)spel. Eerdere ‘installments’/’proposals’ van het project waren de afgelopen maanden te zien in TENT, Rotterdam. De presentatie in W139, getiteld Adieu, staat in het teken van ‘het afscheid’ en is tevens een eerbetoon aan een aantal persoonlijkheden die zich (tijdelijk) uit de kunstwereld hebben teruggetrokken. In een recent nummer van kunstkrant de Witte Raaf (november 2004) werd dieper ingegaan op de beweeg- redenen van kunstenaars als Lee Bolzano en Anna Winters die hun artistieke praktijk bewust stop hebben gezet. In Adieu exploreert Maroto dit gegeven op een visuele manier en buigt hij zich over verschillende aspecten van de ‘desillusie’ die hiermee samenhangt. Hij liet zich onder meer inspireren door multi-kunstenaar, literator, happening-organisator en politiek activist Jean Jacques Lebel (Parijs, 1936) die na mei ‘68 ophield met elke vorm van ‘picturale activiteit’ en pas na een 20 jarige-periode van introspectie en afzondering weer eigen (film)werk produceerde. Tevens brengt hij hulde aan de Franse poeet Arthur Rimbaud (Charleville, 1954 - Marseilles,1891) die op 17-jarige leeftijd de nog immer gerenommeerde bundel Le Bateau Ivre publiceerde en vier jaar later voorgoed met dichten ophield. Derde figuur op rij is de Amerikaanse curator Seth Siegellaub, die in de jaren zestig ongewone tentoonstellingsformats ontwikkelde in samenwerking met conceptuele kunstenaars als Robert Barry, Douglas Huebler en Lawrence Wiener en zich vervolgens afwendde van de hedendaagse kunst om zich toe te leggen op (historisch) onderzoek naar textielvormen. Met deze presentatie anticipeert Maroto tevens op zijn eigen besluit om een einde te maken aan zijn werkperiode als ‘actief beeldend kunstenaar’. Zie ook http://w3art.es/fourcircles