Kati Heck

‘Have you ever once wished you were illiterate ?’, schrijft de Amerikaanse schrijfster-beeldend kunstenaar Frances Stark in een tekst over het werk van collega-schilder Laura Owens. Het polyforme werk van Kati Heck roept een soortgelijk verlangen op – het verlangen om een ‘tekstuele analfabeet’ te zijn en louter en alleen in beelden en visuele verhalen te denken.  Het ruwe basismateriaal van Heck’s herinneringen en belevenissen wordt verhakt en verhaspeld, getransformeerd en onherkenbaar gemaakt door gebruik van een hyperpersoonlijke iconografie.  

De wereld die zij in en met haar recente werk evoceert, is bevolkt door centauren en semi-amazones, volkshelden, tovenaars en oosterse dames met weelderige haarbegroeiing en zit vol met visuele conflicten en contradicties. Een hyperrealistische schilderstijl wordt gecombineerd met een schetsmatige en bijna haastige vorm van tekenen. Heck vermengt vrijelijk verwijzingen naar haar eigen kleurrijke jeugd met referenties aan ‘vaderlandse geschiedschrijving’ en Teutoonse folklore en creëert op die manier geleidelijk aan een samenhangend oeuvre dat zich laat lezen als een ‘private mythologie’.  

Johanna de Schipper typeert haar eigen performances als getuigende van een ‘onderkoelde hysterie’. Ze speelt en goochelt met de ‘choreografische en scenografische’ conventies van het traditionele teksttheater en experimenteert op een schijnbaar naïeve manier met de bestaande opvattingen over publieksregie en interactiviteit.. 

Met ‘We are the next generation’ neemt ze op een eigenzinnige manier fenomenen zoals ‘the cult of the new’, het verlangen naar nieuwe helden en het in de media heersende vrouwelijke schoonheidsideaal onder de loep.