WGDD
Vasily Bogatov, Daan Gielis, Taisiya Krugovykh, Karl Philips, Tom Vanuytrecht
fotografie: Eva Rietbergen
Wat betekent de periferie voor ons begrip van kunst? Is er binnen de kunstwereld nog ruimte voor de fringe, de rafelrand, het onverwachte? Of wordt elke marginale, zonderlinge of obscure artistieke interventie vandaag op soepele en efficiënte wijze opgenomen in het marktsysteem dat zich inmiddels onlosmakelijk met de kunstwereld verbonden heeft?
Zie de kunstwereld als een festivalterrein: is er nog plaats voor het onverwachte en spontane binnen de strak georganiseerde en gecontroleerde begrenzingen van een festivalterrein?
Volgens de kunstenaars van WGDD absoluut wel.
De tentoonstelling daagt de bezoeker uit om te reflecteren op bovengenoemde vragen. De kunstenaars creeëren een omgeving die alludeert naar de tijdelijke architectuur van het festivalterrein - en deze bij vlagen letterlijk reproduceert. Ze onderzoekt de vluchtige en spontane uitbarsting van plezier en gemeenschappelijkheid die een festival is, maar legt ook zijn dystopische aard bloot.
WGDD (Wiegedood) toont het werk van drie jonge Belgische kunstenaars, Daan Gielis (1989), Karl Philips (1984) en Tom Vanuytrecht (1982). Opgegroeid in een perifere artistieke en sociale context creeërden hun eigen artistieke en esthetische niche - een rafelrand van de kunstwereld - door actief en bewust te werken met de beperkingen waarmee zij zich geconfronteerd zagen.
WGDD toont ook Pussy versus Putin (2013), de documentaire van Vasily Bogatov (1984) en Taisiya Krugovykh (1982), twee jonge Russische documentairemakers. Het werk van Bogatov en Krugovykh laat zien hoe de samenvloeiing van kunst en activisme tot vormen van verzet leidt in het repressieve kapitalisme van Rusland onder Putin. De artistieke strategieën die zij toepassen zijn vergelijkbaar met die van Gielis, Philips en Vanuytrecht: al deze kunstenaars hebben een manier gevonden om te werken binnen de rafelranden van de kunstwereld en scheppen kleine haarden van verzet die een een ode brengen aan DIY.
Het niemandsland waarin kunst weer mogelijk wordt is niet Limburg, het is zeker niet het surreële België, en het is zelfs niet het repressieve kapitalisme van het Rusland van Putin. Het zijn de onvoorziene uitwassen van mondiaal kapitalisme en de beperkingen die de kunstwereld op legt aan jonge kunstenaars en het publiek.
De tentoonstelling opent op 5 juni met een concert van de Belgische black metal band Wiegedood. Typisch een genre dat niet erg goed ligt bij de commerciële muziekwereld - waarbij Wiegedood ook nog eens onverzettelijk in het Nederlands zingt.
Vrijdag 5 juni 2015, 19.00 - 23.00: Opening
Concert van Wiegedood, 20.00
Donderdag 11 juni, 19.00 - 23.00: Artist Talk
De iniatiefnemer van deze tentoonstelling, Karl Philips, in gesprek met Vasily Bogatov en Taisiya Krugovykh, naar aanleiding van hun documentaire Pussy vs Putin (2012), die ook getoond wordt in de tentoonstelling. Met gesprek wordt gemodereerd door kunstenaar/activist Bart Stuart.
Donderdag 18 juni, 19.00 - 23.00
Screening van de documentaire THE SOUND OF BELGIUM (2012) van Josef Devillé. The Sound of Belgium onderzoekt hoe een klein land in het hart van Europa een uniek geluid ontwikkelde en zichzelf zo op de wereldkaart plaatste. Het vertelt een alternatieve geschiedenis van een natie en gaat op zoek naar de geest van een land aan de hand van zijn muziek.
Woensdag 1 juli, 19.00 - 23.00
Een debat naar aanleiding van de tentoonstelling. Kunstenaar en WGDD initiator Karl Philips zal een korte introductie geven, waarin hij zal vertellen over zijn lunapark 'Jacky Sport', dat hij gebruikt als atelier en platform voor zijn werk. De voormalige staanplaats van het lunapark is opgeheven, waardoor hij op zoek is naar een nieuwe plek. Deze urgente situatie is een aanleiding voor een debat over de mogelijkheden van de periferie voor de kunst.
De geschiedenis bewijst dat de frictie tussen de maatschappij en de kunst altijd een gezonde voedingsbodem en drijfkracht is geweest. Heeft de stad nog die wrijving te bieden aan kunstenaars? Als de gehele stad overgenomen wordt door Starbucks, Zara en H&M, heeft de kunstenaar, als zogenaamde ‘outcast’, daar nog iets de zoeken? Het markt systeem heeft zich dusdanig met de kunstwereld verbonden, dat artistieke interventies in het nauw gedreven lijken te worden. Bijvoorbeeld, MTV en Red Bull zijn gevestigd op de NDSM werf terwijl broedplaats ADM dreigt te moeten verdwijnen. Is er binnen de kunstwereld nog ruimte voor de fringe, de rafelrand? Of kunnen we ons voorbereiden op een uittocht van de kunst naar de periferie, naar de verlaten industrie gebieden van Genk en Noordrijn-Westfalen?
Bart Stuart, kunstenaar en activist, oprichter van Buro Spelen, zal het debat openen en modereren.